De “angstige” ouders lieten hun pasgeboren baby achter in het ziekenhuis, maar een vrouw kwam binnen en vroeg: “Wanneer kan ik haar meenemen?”
Toen Jono Lancaster werd geboren, besloten zijn ouders hem niet mee naar huis te nemen vanwege zijn diagnose van het Treacher Collins-syndroom, een zeldzame genetische aandoening die invloed heeft op de gezichtsstructuur en het gehoor. Het syndroom zou veel medische behandelingen en operaties vereisen, waarvoor zijn ouders zich niet in staat voelden. Jono, die niet het gevoel kreeg geliefd te worden door zijn ouders, bleef achter in het ziekenhuis.
De sociale diensten zetten alles op alles om een liefdevol gezin voor hem te vinden. Gelukkig kwam er een vrouw genaamd Jean in beeld, die meteen voelde dat Jono haar kind was. Nadat ze zijn verhaal had gehoord, vroeg Jean: “Hoe kan iemand niet van een kind houden? Wanneer kan ik je naar huis brengen?”
Het verhaal van Jono werd in 2015 gedeeld op de Breakthrough Summit van de National Organization for Rare Diseases (NORD), waar hij vertelde over zijn leven met het Treacher Collins-syndroom. Hij kreeg veel aandacht en benadrukte dat hoewel hij geluk had met hoortoestellen, andere kinderen met dezelfde aandoening vaak nog meer operaties nodig hadden om hun leven te verbeteren.
Jean, die hem adopteerde, herinnert zich: “Ik adopteerde je op 18 mei 1990, dus ik vier twee verjaardagen!” Ze vertelde altijd aan haar andere kinderen dat ze naar het ziekenhuis ging, naar alle baby’s keek en uiteindelijk Jono koos.
Jean deed verschillende pogingen om contact op te nemen met Jono’s biologische ouders, maar elke poging werd afgewezen omdat ze geen contact met haar wilden hebben.
Jono, nu 36 jaar oud, voelde zich het grootste deel van zijn leven buitengesloten en gepest vanwege zijn uiterlijk.
“Toen ik een tiener was, vroeg ik me af: waarom ik? Waarom houden mijn ouders niet van mij? Ouders zouden van je moeten houden, ongeacht wat er gebeurt. Wie zou van mij houden? Wie zou een gezin met mij willen stichten?” zei hij. “Ik twijfelde enorm aan mezelf omdat ik mijn uiterlijk niet kon veranderen. Ik vermeed mijn reflectie, zelfs in ramen. Ik schaamde me.”
Maar op een dag gebeurde er iets wat zijn zelfvertrouwen herstelde. Terwijl hij als barman werkte, kwam er een man met een “skinhead”-uiterlijk naar hem toe en vroeg naar zijn gezicht. Jono antwoordde: “Ik ben geboren met het Treacher Collins-syndroom.” De man reageerde: “Oké.” Jono voegde eraan toe: “Ik ben doof, maar ik draag een gehoorapparaat.” De man lachte en zei: “Kan ik de schakelaar uitzetten? Mijn vrouw blijft praten, en ik kan het met één schakelaar uitschakelen.” Dit was de eerste keer dat Jono merkte dat iemand zijn uiterlijk niet aanviel, maar op een vriendelijke manier reageerde.
Tegenwoordig is Jono gelukkig getrouwd en werkt hij als motiverende spreker. Hij ontmoet regelmatig kinderen met hetzelfde syndroom en helpt hen om zichzelf te accepteren zoals ze zijn.
“Wat is er veranderd? De mensen zijn nog steeds hetzelfde. Mijn ouders willen nog steeds geen contact met me opnemen. Wat wel veranderd is, is mijn houding. Ik laat me niet langer door negatieve energie beïnvloeden, maar ik geloof in mezelf. Wat de uitdagingen ook zijn, mijn houding helpt me ze te overwinnen. Als ik de juiste mindset heb, kan ik alles bereiken,” zei hij.
We zijn blij dat Jono heeft geleerd van zichzelf te houden en zijn eigen uniciteit te omarmen.
