Evelyn voelde haar handen trillen terwijl ze de eerste brief opende, haar hart klopte sneller dan ooit. De inkt was vervaagd, maar de emoties in James’ woorden waren nog steeds zo intens als op het moment dat ze werden geschreven
“Mijn lieve Evelyn,” begon de brief, “ik heb je nooit willen verlaten, maar je vader dwong me hiertoe. Hij maakte het me duidelijk dat als ik zou blijven, hij niet alleen mijn leven zou vernietigen, maar ook het jouwe. Hij dreigde mijn carrière te verwoesten en ervoor te zorgen dat jij de gevolgen zou dragen. Het idee dat ik jou pijn zou doen was ondraaglijk. Daarom ben ik weggegaan, niet omdat ik niet van je hield, maar omdat ik zoveel van je hield dat ik niet bij je kon blijven.”
Tranen stroomden over Evelyn’s wangen terwijl ze de brieven las, elk woord doordrong haar als een mes. James had geschreven over zijn strijd om een leven zonder haar op te bouwen, over de liefde die nooit was vervaagd. Door de jaren heen had hij geprobeerd contact met haar op te nemen, maar haar vader had elke poging onderschept.
Toen Evelyn de laatste brief bereikte, snikte ze zachtjes. Het was gedateerd slechts een maand voor Harolds overlijden, tien jaar geleden.
“Mijn leven zit vol spijt, Evelyn, maar geen enkele spijt is groter dan die van het moment dat ik je verliet. Ik hoop dat je ooit de waarheid zult leren kennen en zult begrijpen dat ik nooit ben gestopt van je te houden.”
Evelyn leunde achterover in haar stoel, haar gedachten draaiden in razend tempo. De man die ze altijd had gezien als zwak, bleek in werkelijkheid het slachtoffer te zijn van de manipulaties van haar vader.
Een nieuw besluit begon in haar hart te groeien. Het was nog niet te laat om antwoorden te vinden, of zelfs om weer contact te zoeken met James, als het lot het toeliet. Ze haalde diep adem en keek naar Robert.
“Weet je waar James nu is?” vroeg ze, haar stem vastberaden, ondanks de storm die in haar borst woedde.
