Nadat ik doorging met inpakken, voelden mijn handen als bevroren van angst en vastberadenheid
De stilte in het huis was oorverdovend, elk moment leek zich uit te rekken in een eindeloze tijdsruimte. Ik herhaalde voortdurend tegen mezelf dat er geen andere keuze was, dat dit de enige weg vooruit was voor Lucas en mij. Terugkeren was geen optie meer.
Ik stopte even, starend naar de tas die voor me lag. Hij was bijna vol, maar er was nog één laatste blik nodig. Mijn gedachten gingen terug naar het leven dat ik ooit met Warren had gedroomd. De visie van een gelukkig gezin was al lang verdwenen, verbrijzeld door zijn onhoudbare gedrag en de constante inmenging van zijn moeder. Ik had gehoopt dat de situatie ooit zou verbeteren, maar diep van binnen wist ik dat het altijd hetzelfde zou blijven.
Met een laatste blik op de kamer pakte ik de laatste dingen die ik nodig had en stopte ze in de tas. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik richting de deur liep. Alles moest stil, voorzichtig en snel gebeuren. Lucas sliep nog rustig in zijn wieg, onwetend van de chaos die zich rondom hem ontvouwde. Ik drukte een zachte kus op zijn voorhoofd en tilde hem voorzichtig op. Ik hield hem dicht tegen me aan terwijl ik op mijn tenen naar de uitgang sloop.
Elke stap voelde als een gevaar, maar ik wist dat ik niet kon stoppen. Mijn besluit was genomen, en er was geen weg terug. Toen ik de deur opende en de donkere gang in liep, gierden mijn gedachten over wat er zou komen. Ik had geen idee waar we heen zouden gaan of wat de toekomst in petto had, maar één ding wist ik zeker: ik zou alles doen om Lucas een beter leven te geven, ver weg van de angst en chaos die ons zo lang gevangen hadden gehouden.
Toen ik de koude nachtlucht in stapte, haalde ik diep adem. We waren vrij. En voor het eerst in jaren voelde ik iets wat ik al die tijd gemist had: een sprankje hoop.
