Zoon stuurt zijn vader weg omdat hij weigert huur te betalen om bij hem te wonen
Jarenlang had ik niets van mijn vader gehoord, totdat hij plotseling voor mijn deur stond en vroeg om bij mij en mijn vrouw in te trekken. Mijn antwoord? “Nee, je betaalt huur of je vertrekt!” Maar mijn verhaal nam uiteindelijk een onverwachte wending.
Toen mijn moeder overleed, was ik nog maar een tiener. Mijn vader had moeite om de rol van zowel moeder als vader op zich te nemen, maar we leken een tijdje goed met elkaar overweg te kunnen. Totdat ik 18 werd. Toen vertelde hij me dat als ik in zijn huis wilde blijven, ik een baan moest zoeken en huur moest gaan betalen.
Zijn woorden kwamen hard aan. Ik wilde geen huur betalen aan mijn eigen vader. “Ik blijf liever in een studentenhuis als ik ga studeren dan dat ik jou huur ga betalen,” zei ik. Maar toen kwam er weer een schok. Mijn vader vertelde me dat hij het zich niet kon veroorloven om mijn studie te betalen, dus als ik naar de universiteit wilde, moest ik ofwel werken of een lening nemen. Geen van beide opties leek me geschikt, dus besloot ik het huis te verlaten en nooit meer terug te kijken.
En nu, na al die jaren, stond hij daar weer.
“Wat doe jij hier?” vroeg ik verbaasd.
“Zoon, ik heb hulp nodig. Ik heb geen plek om te verblijven,” zei hij.
“Je kunt blijven, maar alleen als je huur betaalt,” zei ik. Het voelde alsof deze woorden al heel lang op mijn lippen lagen, klaar om eindelijk gezegd te worden.
“Maar ik… ik heb geen geld,” zei mijn vader. “Dan ben je hier niet welkom,” antwoordde ik, terwijl ik de deur achter me dichtgooide. Mijn vrouw stond naast me, vol ongeloof over wat er net gebeurd was.
“Wat is er met jou aan de hand?” vroeg ze, en toen legde ik haar alles uit. Toch bleef ze erop staan dat er meer achter dit verhaal zat. Ze vertelde me dat zij degene was die contact had opgenomen met mijn vader, in de hoop dat zij kon helpen om de relatie tussen ons te herstellen. “Ik gaf hem je adres,” zei ze. “Probeer het goed te maken.”
Ik werd boos op mijn vrouw en besloot het huis uit te lopen, in de hoop dat ik even wat frisse lucht zou krijgen en mijn gedachten zou kunnen ordenen. Terwijl ik door het park liep, zag ik mijn vader op een bank slapen, en toen brak mijn hart.
“Papa,” zei ik zachtjes, en probeerde hem wakker te maken. Toen hij me zag, straalden zijn ogen. We praatten en hij legde uit dat hij me alleen vroeg om huur te betalen, omdat hij wilde dat ik na het verlies van mijn moeder weer op mijn eigen benen zou staan. Ik was toen alleen maar bezig met rouwen en bleef op de bank liggen.
Hij had nooit de intentie om me weg te sturen, hij wilde gewoon dat ik mijn leven weer op de rails zou krijgen, maar op dat moment als tiener begreep ik dat niet.
Ik nodigde mijn vader uit om bij me te blijven en zei dat hij zo lang mocht blijven als hij wilde. Uiteindelijk was hij familie, en familie gaat over acceptatie, vergeving en voor elkaar zorgen.
Deel dit verhaal met je vrienden en familie op Facebook.
