Mijn collega verscheen onverwachts tijdens mijn date, met haar drie kinderen in tow, en verpestte alles. Toen ik haar confronteerde, zei ze zonder enige schaamte: “Je moet me eigenlijk dankbaar zijn
De derde date met Susan zou een magische avond moeten worden. We hadden elkaar via Tinder leren kennen, en haar profiel was een perfecte combinatie van humor en schoonheid. Na twee geweldige dates en een romantische wandeling in het park, voelde ik dat het tijd was om de volgende stap te zetten. Ik had een gezellig Italiaans restaurant gekozen, verscholen in een rustig straatje, ver weg van de drukte. Het was de ideale plek voor een diner bij kaarslicht, met een goed glas wijn en diepgaande gesprekken.
Susan kwam binnen in een elegante marineblauwe jurk die haar figuur perfect benadrukte, haar haar viel in zachte golven over haar schouders. Ze glimlachte naar me, en ik dacht: Dit zou wel eens iets kunnen worden.
Net toen de ober een mand met vers brood op tafel zette, hoorde ik de deur met een luide klik opengaan. In eerste instantie negeerde ik het, maar toen hoorde ik een stem die ik herkende: “Hé, Rob! Wat leuk je hier te zien!”
Ik verstarde midden in het pakken van een stuk brood. Daar stond Linda van de boekhouding, met haar drie kinderen om haar heen. Haar felle bloemenjurk paste helemaal niet bij de sfeer van het restaurant, maar dat was niet het grootste probleem. Het echte probleem waren de kinderen, die als een wervelwind om haar heen draaiden, elk vol energie en lawaai.
“Linda?” stamelde ik, compleet verrast.
Ze liep met haar kinderen naar onze tafel en ging zitten. “Je hebt me niet verteld dat je hier zou zijn!” zei ze. Susan keek verward van Linda naar mij. “Een vriendin van je?” vroeg ze voorzichtig.
“Collega,” antwoordde ik, terwijl ik een geforceerde glimlach op mijn gezicht plakte, terwijl Linda haar kinderen neerzette aan onze tafel.
“Het is best druk vanavond,” zei Linda zonder enige gêne, terwijl ze een stuk brood van onze mand pakte. “Ik dacht, waarom zouden we niet gewoon bij jullie aanschuiven? Je vindt het toch niet erg?”
Ik vond het wel erg. Heel erg.
Linda was altijd een mysterie voor me geweest. Een alleenstaande moeder van drie kinderen — twee, acht en twaalf jaar oud — uit twee mislukte relaties. Ze was tegelijkertijd fascinerend en intimiderend.
Op kantoor viel ze op door haar scherpe geest en opvallende schoonheid, maar ze hield iedereen op een afstand. Ik bewonderde haar veerkracht, haar toewijding aan haar kinderen en haar vermogen om chaos met gratie te beheersen. Maar die bewondering was altijd op afstand gebleven — puur professioneel. En toch, een vrouw als Linda? Ze was totaal buiten mijn bereik.
Maar vanavond, toen ze naast me kwam zitten met haar kinderen, voelde haar aanwezigheid allesbehalve inspirerend. Het was verstikkend.
“Linda, wat doe je hier?” stamelde ik, mijn stem laag, terwijl mijn blik snel naar Susan gleed, die nu duidelijk gefrustreerd was. “Kom op, Rob,” zei Linda nonchalant, terwijl ze haar hand op de mijne legde. Instinctief trok ik mijn hand weg. “Je hebt beloofd om op de kinderen te letten, en hier ben je met haar uit eten?” Ze gebaarde naar Susan, die haar mond open trok van verbazing. “Excuseer?” zei ze, haar stem nu scherp.
Linda bleef kalm. “We zijn als een familie, Rob,” zei ze, terwijl ze naar haar kinderen wees en rustig een stuk brood in haar mond stopte. “De kinderen waren zo blij je vanavond te zien!”
Linda, ik heb dat nooit beloofd, zei ik, maar ze onderbrak me meteen. “Echt waar, Rob? Ga je nu doen alsof dit niet zo is?”
“Wat bedoel je?” vroeg Susan, nu rechtop staand, haar gezicht een mengeling van ongeloof en woede.
Linda haalde haar schouders op, met een zelfgenoegzame glimlach. “Ik wilde je date niet verpesten, Susan, maar je moet weten wat voor man je tegenover je hebt. Hij heeft al maanden contact met mij en de kinderen.” Mijn hart stopte even. “Wat? Linda, stop!” fluisterde ik, terwijl ik om me heen keek. Andere gasten begonnen zich ongemakkelijk te voelen.
Susan stond op, pakte haar tas en keek me aan met een blik die alles zei. “Jullie twee hebben duidelijk nog wat te bespreken,” zei ze, en draaide zich om om naar buiten te stormen.
Ik wilde haar volgen, maar een van Linda’s kinderen, een klein meisje, had zich vastgeklampt aan mijn been.
Het restaurant was doodstil.
Ik draaide me naar Linda, mijn stem nauwelijks te horen van woede. “Wat ben je aan het doen? Je hebt mijn date verpest.”
Ze leek totaal niet onder de indruk. In plaats daarvan leunde ze achterover in haar stoel, terwijl haar peuter rustig verder knabbelde aan een stuk brood. “Je moet me bedanken.”
“Bedanken?” zei ik, mijn woede oplopend. “Waarvoor? Mij voor schut zetten?”
Linda haalde rustig haar telefoon tevoorschijn, scrollde door haar foto’s en stopte bij een afbeelding. “Herken je dit?” vroeg ze, terwijl ze de telefoon naar me toe hield.
Ik keek naar het scherm. Het was een korrelige foto, maar ik herkende het gezicht onmiddellijk. “Dat is… Susan. Waarom laat je me dit zien?”
Linda zoomde in op de foto en zei: “Dit is een mugshot.”
In eerste instantie begreep ik het niet. Een mugshot?
Linda knikte serieus. “Mijn broer is agent. Gisteravond was ik bij het bureau en zag haar gezicht op het prikbord. Ze wordt gezocht voor fraude.”
“Fraude?” herhaalde ik, mijn hersenen probeerden het bij te benen.
“Ja,” zei Linda, haar toon vastberaden. “Ze bedriegt mannen. Ze wint hun vertrouwen, krijgt relaties met ze, en steelt dan van ze. Ik heb het pas doorgekregen toen ik je Instagram-foto zag. Dus belde ik mijn broer en nu zijn we hier. Ze wordt waarschijnlijk nu opgepakt.”
Mijn wereld leek even stil te staan. “Je maakt geen grapje?”
“Ik ben serieus,” zei ze, haar toon zacht. “Ik kon niet toestaan dat ze je zou bedriegen. Jij verdient dat niet.”
Ik was even sprakeloos. De woede was verdwenen, vervangen door verwarring, ongeloof en misschien zelfs dankbaarheid. “Waarom heb je me dit niet gewoon verteld? Waarom dit hele drama?”
Linda zuchtte en keek naar haar kinderen. “Ik heb geprobeerd je te bellen, maar je nam niet op. Toen ik je hier zag, raakte ik in paniek. Ik wilde niet dat ze met je wegkwam. Dus deed ik wat ik dacht dat het beste was.”
Ik leunde achterover in mijn stoel, wrijvend over mijn slaap terwijl ik alles probeerde te verwerken. “Dus je zegt dat Susan…”
“Ze is weg,” zei Linda, haar stem resoluut. “En je mag me bedanken.”
Ik staarde haar aan, mijn gedachten in chaos. Als alles waar was, had ze me misschien gered van een ramp. Maar de manier waarop ze het deed? Dat was iets wat ik niet meteen kon vergeven.
De spanning in de kamer was bijna tastbaar. Toen brak Linda’s oudste zoon de stilte met een vrolijke opmerking: “Krijgen we pizza of wat?”
Ik kon het niet helpen — ik lachte. Een echte, oprechte lach die de spanning doorbrak.
Linda glimlachte ook, leunde achterover in haar stoel. “Weet je, Rob, je moet me nu echt bedanken.”
Ik schudde mijn hoofd, een beetje geamuseerd, een beetje geïrriteerd. “Je bent ongelooflijk.”
Ze haalde haar schouders op. “En toch, hier ben je. Niet opgelicht.”
Terwijl ik naar haar keek — moe maar stralend, haar kinderen die haar adoreren — voelde ik iets veranderen. Linda was niet alleen de vrouw die mijn avond verstoorde; ze had me ook laten zien wat ik niet wilde zien.
“Linda,” begon ik, mijn stem kalm, “mag ik je een etentje aanbieden? Voor jou en de kinderen?”
Ze keek me verrast aan. “Jij wilt ons een etentje aanbieden? Na alles?”
“Ja,” zei ik, terwijl ik naar de kinderen keek. “Ik denk dat je het verdient. En eerlijk gezegd, ik kan wel wat gezelschap gebruiken.”
Haar oudste zoon grijnsde. “Pizza!”
Linda dacht even na, haar blik verzachtte. Toen glimlachte ze — een echte glimlach. “Goed, Rob. Maar alleen als je ook een dessert bestelt.”
“Deal,” zei ik met een grijns.
Twee jaar later zijn Linda en ik nog steeds samen. Ik heb haar kinderen geadopteerd en elke dag herinneren ze me eraan wat het betekent om geliefd te worden.
En Linda? Ze zegt nog steeds dat ik haar moet bedanken voor die avond.
En elke dag doe ik dat.