Ik gaf onderdak aan een dakloze vrouw in mijn garage – Twee dagen later keek ik naar binnen en zei: “Oh God! Wat is dit?!”
Het was een koude, stormachtige nacht toen ik haar buiten vond. Een dakloze vrouw, gewikkeld in lagen versleten kleding, zat bij mijn garage te rillen van de kou. Mijn hart brak toen ik haar zag. Ik wist dat ik haar niet daar kon laten, dus bood ik haar onderdak aan in mijn garage, een ruimte die ik zelden gebruikte, maar die groot genoeg was voor haar om warm en veilig te blijven.
In het begin leek alles in orde. Ze was dankbaar, en ik voelde me goed over mijn daad. Ze bedankte me constant en beloofde dat ze zou vertrekken zodra het weer beter werd. Twee dagen lang leek alles normaal. Ze hield zich afzijdig, zat in de hoek van de garage en vroeg af en toe of ze de badkamer mocht gebruiken of wat eten mocht krijgen. Ik voelde trots omdat ik iemand had geholpen die in nood verkeerde.
Maar op de derde dag was er iets veranderd. Ik ging de garage binnen om te kijken hoe het met haar ging, en wat ik zag, deed mijn maag omdraaien. De hele ruimte was totaal veranderd. Er waren vreemde symbolen op de muren getekend met wat leek op krijt, en overal lagen oude kleren, dekens en vuilnis verspreid. De geur was overweldigend. Het was niet alleen de geur van voedsel, maar iets rottends en verontrustends. De vrouw zat in de hoek, staren met lege ogen, alsof ze in iemand anders was veranderd.
Ik wist niet wat er gebeurd was, maar de verandering was beangstigend. Ik realiseerde me snel dat ik een fout had gemaakt, en een gevoel van schuld en angst overviel me. Ik wilde helpen, maar soms weet je niet wat je echt in je leven uitnodigt als je probeert te helpen.
