Een vrouw liet me in de trein twee kinderen achter en rende weg, en 16 jaar later stuurde ze een bericht — met de sleutels van een prachtig landhuis en een aanzienlijk fortuin
Lena keek naar Ilya, haar hart klopte snel in haar borst.
— Ik weet het niet, Ilya. Ze zijn helemaal alleen. We weten niet waar hun moeder is… misschien is er gevaar. Ze vertrouwde me, begrijp je? Mij! — Lena’s ogen vulden zich met tranen. — Hoe kan ik ze in de steek laten?
Ilya knikte zwijgend. Hij was altijd een man van daden, niet van woorden. Voorzichtig tilde hij de jongen op en zei rustig:
— Dan zullen we voor ze zorgen. Samen.
Haar woorden vielen als balsem op Lena’s hart, het vulde haar met warmte. Ze omarmde de kinderen met een snik.
Dagen en weken gingen voorbij. De kinderen waren hun eigen geworden: ze gaven ze de namen Ivan en Maria. Het was moeilijk om alles in orde te maken, omdat de mysterieuze vrouw niets had achtergelaten, maar de burgemeester, een vriend van Ilya, hielp hen de zaken op orde te krijgen.
Lena en Ilya pasten zich snel aan hun nieuwe leven aan. De slapeloze nachten, de eerste tandjes, de eerste stapjes. Maria was rustig en dromerig, met grote blauwe ogen, terwijl Ivan energiek en levendig was. Het huis vulde zich met het gelach van kinderen en het geluk dat Lena diep in haar hart bewaarde.
Ilya werkte hard: hij breidde zijn boerderij uit, kocht moderne machines. Lena werkte in de plaatselijke kantine en zorgde voor de kinderen. Soms dacht ze terug aan de vrouw in de zwarte jas en vroeg zich af of ze nog leefde. Waarom had ze haar kinderen achtergelaten? Maar de tijd verdreef langzaam die gedachten.
En zo gingen er zestien jaren voorbij.
Ivan was een sterke en slimme jongeman geworden, hij maakte zich klaar om boer te worden. Maria was klein en dromerig, ze wilde arts worden. Lena keek vol trots naar hen, maar diep van binnen wist ze dat ze hen op een dag de waarheid zou moeten vertellen.
Op een vroege lentemorgen, toen het dorp geurde naar bloeiende appelbomen, kwam er een vreemd bericht.
Op de envelop stond: “Voor mevrouw Lena Petrovna – Persoonlijk”.
Lena’s hart samentrok. Voorzichtig opende ze de envelop en vond een bos sleutels en een kort briefje:
“Als je deze brief leest, betekent dit dat ik mijn belofte ben nagekomen.
Bedankt voor alles.
Deze sleutels leiden naar een nieuw huis en een toekomst voor de kinderen.
Adres: Stad N, Zonnige Straat 7.
Daar vind je alles wat ik voor hen heb kunnen achterlaten.
Het spijt me.
Ik heb je niet toevallig gekozen.”
Er zat ook een testament bij. Het huis en een aanzienlijke som geld op een bankrekening waren op Lena’s en Ilya’s naam gezet.
Lena zat stil en hield de sleutels in haar handen, terwijl ze probeerde de tranen in te houden.
— Ilya… — riep ze hem met een trillende stem.
Ilya kwam het huis binnen en zag haar bezorgde gezicht.
— Wat is er?
Lena gaf hem in stilte de brief. Ilya las het, fronste zijn wenkbrauwen en keek haar toen ernstig aan.
— Denk je dat het zij is?
— Ik ben er zeker van — fluisterde Lena.
— Gaan we?
Lena knikte.
Een week later vertrokken ze naar Stad N. De reis was lang, door velden, rivieren en heuvels. Uiteindelijk kwamen ze bij een grote ijzeren poort. Daarachter stond een twee verdiepingen tellend paleis met torentjes en een enorme tuin.
Ivan fluitend:
— Wauw…
Maria stak haar hand in haar mond.
Ilya glimlachte:
— Het lijkt erop dat we een nieuw huis hebben.
Ze openden de poort en gingen naar binnen. Het huis was vol licht en rook naar rozen. In de gang hing een schilderij: een vrouw in een zwarte jas hield twee kleine kinderen vast.
— Mama… — fluisterde Maria, terwijl ze naar het schilderij keek.
Lena begon te huilen, maar glimlachte. Nu wist ze het: de vrouw had gevochten voor haar kinderen en hen in de juiste handen achtergelaten.
Ilya omarmde hen stevig.
— Alles komt goed — zei hij rustig.
Lena glimlachte door haar tranen heen. Ze had haar belofte gehouden: ze had twee kleine levens gered, grootgebracht en bemind.
En nu opende ze een nieuw, helder hoofdstuk in hun leven.
