Toen ze voor de meivakantie naar het buitenhuis vertrok, liet de schoondochter stiekem een verborgen camera aanstaan – en zag wat haar schoonmoeder werkelijk deed
De meivakantie is de tijd waarin de stad tot stilstand komt, terwijl de vakantiehuizen weer tot leven komen. Marina was de laatste spullen aan het inpakken in de kofferbak, terwijl Konstantin met de navigatie bezig was, de route controleerde.
— Ben je zeker dat we niets vergeten zijn? — vroeg hij voor de derde keer, terwijl hij een laatste blik op het appartement wierp.
Marina rolde met haar ogen:
— Alles is ingepakt. Ik heb alles twee keer gecontroleerd: de stijltang, opladers, boeken — alles is bij me.
— En wat betreft mijn moeder? Wie voedt Barsik?
Toen Galina Petrovna ter sprake kwam, verstijfde Marina even. Het onderwerp van haar schoonmoeder zorgde altijd voor innerlijke spanning. Ze kon charmant zijn in gezelschap, maar in de familie veranderde ze in een constante criticus. Raden, opmerkingen, ontevreden zuchten — het leek wel alsof ze zelf de leiding had in een ander huis.
— Ik heb haar alles gedetailleerd opgeschreven, — antwoordde Marina kort. — Het voer zit in de linkerkast, de kattenbak moet dagelijks schoongemaakt worden, de bloemen moeten strikt volgens het schema bewaterd worden.
— Misschien bel je haar toch even? — stelde Konstantin zachtjes voor.
— Waarom? Ze leest alles toch wel.
Maar op dat moment kreeg Marina ineens een idee. De beveiligingscamera! Ze hadden deze geïnstalleerd na een aantal inbraken in de buurt — compact, bijna onzichtbaar, maar ze ziet de hele woonkamer. Het staat op een boekenplank, verborgen tussen de prullaria.
De reis verliep rustig, en al snel kwamen ze aan op hun vakantieadres. De natuur, de geur van de lucht, het gezang van vogels en de mei-wind maakten alles perfect. Marina probeerde haar zorgen achter zich te laten, maar ‘s avonds, toen haar telefoon een melding stuurde dat er “beweging in de woonkamer was”, opende ze meteen de app.
Het scherm toonde eerst een lege woonkamer. Even later verscheen Galina Petrovna. In het begin liep ze gewoon door de kamer, maar daarna trok ze haar schoenen uit en ging op de bank liggen. Eerst niets bijzonders. Maar toen…
Marina keek geschokt toe hoe de oudere vrouw door de kasten begon te rommelen. Ze haalde een doos van de bovenste plank — het was een doos met oude spullen van Marina. Jeugdbrieven, ansichtkaarten, en enkele liefdesbrieven die ze had ontvangen voor Konstantin.
— Dit gaat te ver… — mompelde Marina tegen zichzelf.
Maar Galina Petrovna stopte daar niet. Ze opende ook de lade in de slaapkamer waar Marina haar persoonlijke spullen bewaarde. Ze doorzocht haar toilettas, rook aan parfummonsters en — Marina zag het geschokt — ze probeerde een van haar zomerjurken aan te trekken.
— Dit is niet normaal… — voelde Marina haar gezicht rood worden van woede.
De volgende dag zei Marina niets tegen Konstantin. Ze bleef de opnames bekijken. Galina Petrovna had enkele van hun buren gebeld. Marina herkende ze. Ze waren door het huis gelopen en beoordeelden de inrichting. Een van hen merkte op:
— Eeh, ik zou dat zo niet doen. Die kleuren! Kijk eens naar die gordijnen…
Galina Petrovna knikte en zei met een ironische glimlach:
— Ik heb het Marina al gezegd, maar weet je, jongere mensen denken dat ze het beter weten…
Dat was voor Marina de druppel die de emmer deed overlopen.
Toen Marina en Konstantin terugkwamen in de stad, was haar eerste actie het inschakelen van de opnames op de tv, terwijl haar schoonmoeder in de keuken snoepjes aan het inpakken was.
— Ik heb wat materiaal voorbereid… — zei Marina kalm en zette de opname aan.
Galina Petrovna begreep eerst niet wat ze keek, maar haar gezicht werd bleek. Ze keek om zich heen, en toen ging ze zitten.
— Dat… dat video… jullie hebben ons gevolgd?
— Nee, mama, zo zit het niet. Het is de camera die dit deed. En nu weet ik dat ik je niet kan vertrouwen, — zei Marina met een koude stem.
Konstantin zat stil, geschokt.
— Maar ik wilde gewoon… voor alles zorgen. Voor de kat, de bloemen… en ik was gewoon nieuwsgierig…
— Nieuwsgierigheid geeft je geen recht om mijn spullen door te zoeken of vreemde mensen ons huis in te laten, — zei Marina streng.
Er viel een stilte in de kamer. Galina Petrovna stond op, verzamelde haar snoepjes en liep zonder een woord weg.
Diezelfde avond praatten Marina en Konstantin lang.
— Ik wil niet dat ze je tegenhoudt om ons te bezoeken, maar ze kan niet langer alleen in ons appartement blijven, — zei Marina vastberaden.
— Ik begrijp het, — antwoordde Konstantin moe. — Ik weet niet meer wat ik van haar moet denken…
Vertrouwen is iets delicaats. Dit incident liet Marina zien dat er, zelfs in een familie, grenzen moeten zijn. Soms komt de grootste rust van het zeggen van de waarheid wanneer iemand die grenzen overschrijdt.
