– Waarom dacht je dat MIJN appartement in het huwelijkscontract kon staan? – vroeg Alina aan haar man, terwijl ze probeerde haar kalmte te bewaren
Alles begon tijdens een hoorcollege ondernemingsrecht. Kosti, die na een stage in het familiebedrijf weer terug was op de universiteit, zag Alina daar voor het eerst. Ze zat bij het raam, verdiept in haar aantekeningen, alsof de wereld om haar heen niet bestond. Kosti wist toen nog niet wat echte verantwoordelijkheid betekende. Zijn vader had hem overgehaald een jaar pauze te nemen van zijn studie om ervaring op te doen in het bedrijf. In het begin voelde alles vreemd aan — veel verplichtingen, en helemaal niet wat hij verwacht had.
– Waarom moet mijn appartement in het huwelijkscontract opgenomen worden? – vroeg Alina kalm, terwijl ze probeerde haar emoties te beheersen.
Het begon allemaal onschuldig — Kosti vroeg haar om aantekeningen. Een paar dagen later vroeg hij haar mee voor koffie, daarna naar de bioscoop. Alina weigerde eerst, ze had het te druk. Uiteindelijk stemde ze toch toe.
– Vooruit dan – zei ze aarzelend. – Maar alleen als je me niet vermoeit. Ik ben kapot.
👉Hier is ons Telegram-kanaal met de populairste en meest exclusieve verhalen. Klik om te kijken – alles is gratis!👈
Ze waren nooit een typisch filmkoppel — hun relatie zat vol vragen en onzekerheden, weinig openlijke tederheid. Zelfs toen hij haar uitnodigde voor de film, dacht Alina na of ze haar seminar nog zou halen. Toch ging ze mee.
Toen kwam het leven ertussen, met al zijn kracht. Kosti’s moeder, mevrouw Jelena, accepteerde Alina nooit. Vanaf het begin had ze haar bedenkingen.
– Ze komt uit een eenvoudig gezin – fluisterde ze tegen haar man, denkend dat Kosti het niet hoorde. – Vader is leraar, moeder verpleegster. Is dat een geschikte vrouw voor onze zoon?
Maar Kosti dacht daar anders over. Hij wilde geen ‘geschikte’ schoondochter volgens andermans maatstaven. Toen Alina een appartement van haar grootmoeder erfde, veranderde alles. Kosti begon er steeds meer tijd door te brengen, alsof elke muur in dat huis iets voor hem betekende.
– Hier gaan we wonen – zei hij op een dag, terwijl ze plannen maakten voor de renovatie. – Ik regel het. We doen het goed.
Mevrouw Jelena’s glimlach verdween toen ze dat hoorde.
– In dat oude appartement? – vroeg ze verbaasd. – Kosti, wij hebben toch een driekamerwoning in het centrum, waarom niet…
– Mam – onderbrak Kosti haar – dit is onze beslissing. Alsjeblieft, bemoei je er niet mee.
De renovatie duurde zes maanden. Kosti stak al zijn spaargeld erin, Alina voegde toe wat ze had verdiend met studentenbaantjes. Ze richtten niet alleen een huis in — ze bouwden samen een leven. Ze kozen tegels, schilderden muren, monteerden lampen.
Hun bruiloft was klein en intiem. Zelfs dat beviel mevrouw Jelena niet.
– Niet eens een fatsoenlijk feest… – mompelde ze terwijl ze servetten vouwde.
De eerste maanden na hun huwelijk waren ze echt gelukkig. Hun kleine appartement straalde warmte en oprechtheid uit. Tot Kosti op een avond bij de thee zei:
– Mama zegt dat we een huwelijkscontract moeten opstellen.
Alina verstijfde.
– Een contract? Na het huwelijk?
– Het is maar een formaliteit – zei hij rustig, terwijl hij enkele documenten tevoorschijn haalde. – Je hoeft alleen maar te tekenen.
– Heeft je moeder dit gegeven? – vroeg ze, met een brok in haar keel.
– Jouw appartement staat erin. Ik heb er toch ook geld in gestoken – antwoordde hij zonder haar aan te kijken.
Alina voelde iets breken in haar hart. Ze zei zacht maar vastberaden:
– Dus wat ik van mijn grootmoeder erfde, is nu niet meer van mij? Omdat jij de muren hebt geverfd?
– Maar we wonen er toch samen… – probeerde hij uit te leggen.
– En jouw deel in het familiebedrijf? De rekeningen die je ouders voor je openden? Is dat dan ook van ons samen?
Kosti had geen antwoord.
– Dat is anders… dat is van de familie…
– En dit appartement niet? Mijn grootmoeder heeft mij alleen opgevoed!
– Vertrouw je me niet? – vroeg hij gespannen.
– Ik weet niet meer wie ik nog kan vertrouwen – antwoordde ze, en stond op.
– Mama drong erop aan… – fluisterde Kosti.
– Diezelfde moeder die me nooit geaccepteerd heeft? – zei Alina bitter.
De telefoon ging. Op het scherm: “Mama”.
– Neem niet op – zei Alina.
Maar Kosti nam al op.
– Ja, mam… Nee, ze heeft nog niet getekend… Ja, ik heb het gezegd…
Alina keek naar hem, haar hart brak. Hij was niet meer de man op wie ze verliefd was geworden.
– Ze komt zo langs – zei hij na het gesprek.
– Nee – zei Alina beslist. – Dit is tussen ons.
Maar na een paar minuten werd er geklopt. Mevrouw Jelena liep binnen alsof het haar huis was, met een envelop in haar hand.
– Ik dacht dat ik even langskwam. Hebben jullie het contract besproken?
– Dit is beledigend – zei Alina, met opgeheven hoofd. – Het is nog geen maand geleden dat we trouwden, en jullie willen al afpakken wat mijn grootmoeder me naliet?
– Lieverd, het is gewoon een formaliteit – zei Jelena, terwijl ze de envelop opende.
– Ik heb hem nooit om geld gevraagd! – riep Alina. – We hebben het samen gerenoveerd!
– Wat had jij nou bij te dragen… – beet Jelena haar toe met minachting.
