Mark Cropp, een 19-jarige vader uit Nieuw-Zeeland, werd het onderwerp van een viraal verhaal toen zijn wanhopige zoektocht naar werk massale aandacht kreeg op sociale media
De moeilijkheden van Mark hangen voornamelijk samen met zijn opvallende “DEVAST8”-tatoeage, die zijn volledige gezicht bedekt. Deze tatoeage is het resultaat van een incident in de gevangenis, waarbij hij zelfgemaakte inkt gebruikte tijdens een dronken avond met zijn broer. Wat oorspronkelijk een klein ontwerp langs zijn kaaklijn had moeten zijn, groeide uit tot een groot en memorabel kunstwerk dat sindsdien zijn leven buiten de gevangenis bemoeilijkt.
Na zijn vrijlating besloot Mark sociale media te gebruiken om te pleiten voor werk. Zijn oproep ging snel viraal, wat resulteerde in maar liefst 45 aanbiedingen. Ondanks deze overweldigende respons blijft Mark werkloos, omdat hij wacht op de “juiste” kans. Sommige banen vereisen dat hij een auto heeft om naar de werkplek te komen, maar dit is een kostenpost die hij zich pas kan veroorloven wanneer hij begint te werken. Deze logistieke uitdaging vertraagt zijn terugkeer naar de arbeidsmarkt.
Hoewel de tatoeage persoonlijk voor hem is, vormt deze een grote belemmering voor Marks pogingen om opnieuw te beginnen. Het ontwerp, dat door zijn broer werd gemaakt als een symbool van solidariteit tijdens hun gevangenisstraf, herinnert aan een turbulente tijd in zijn leven. Toch heeft Mark besloten de tatoeage te laten verwijderen, omdat hij inziet dat het zijn kansen belemmert. Ondanks de pijn die het verwijderen met zich meebrengt, ziet hij het als een noodzakelijke stap richting een betere toekomst voor zichzelf en zijn gezin.
Mark hoopt het stigma dat zijn uiterlijk en verleden met zich meebrengen, te overwinnen. Hoewel hij zijn fouten erkent, gelooft hij dat mensen niet alleen beoordeeld moeten worden op basis van hun tatoeages. Helaas heeft hij veel spot en afwijzing ondervonden van potentiële werkgevers die niet verder konden kijken dan zijn tatoeage. Deze ervaring was pijnlijk, maar heeft zijn vastberadenheid om zijn leven te veranderen alleen maar versterkt.
Terwijl hij wacht op zijn eerste sessie voor het verwijderen van de tatoeage, blijft Mark positief over de toekomst. Hij wil een steunpilaar voor zijn familie zijn en een voorbeeld van verlossing. Zijn verhaal benadrukt de moeilijkheden die mensen die na hun gevangenisstraf opnieuw willen integreren in de samenleving ondervinden, en roept belangrijke vragen op over de vooroordelen die mensen met zichtbare tatoeages op de werkvloer tegenkomen. Marks reis is een herinnering dat iedereen recht heeft op een tweede kans.
