Lora rouwt nog steeds om haar man, en met Kerstmis in aantocht wordt het verlies alleen maar pijnlijker. Het was altijd zijn favoriete tijd van het jaar, maar nu roept het enkel verdrietige herinneringen op
Ze heeft geen idee hoe ze haar dochter, Kira, moet vertellen dat haar vader dit jaar niet terugkomt voor de feestdagen. Net wanneer ze besluit om de waarheid te delen, gebeurt er iets onverwachts.
Lora liep door het drukke winkelcentrum, de feestelijke drukte om haar heen stond in schril contrast met de zwaarte die ze voelde. De geluiden van pratende mensen en lachende kinderen vulden de lucht, terwijl hun winkelwagens volgeladen waren met cadeaus. Sandra liep naast haar, haar handen vol kerstversiering, druk in gesprek.
“Lora, kijk eens naar dit ornament!” zei Sandra enthousiast, terwijl ze een kristallen sneeuwvlok in haar handen hield. Het vangt het licht en schitterde alsof het net uit de ijskoude lucht kwam.
Lora glimlachte zwak en knikte. “Het is prachtig,” zei ze zachtjes, maar haar blik gleed af naar een rek met kerstmanfiguren verderop. Ze hadden allemaal dezelfde vrolijke gezichten, hun rode pakken en donzige witte baarden herinnerden haar aan John. Een golf van verdriet overspoelde haar, en ze keek snel weg, alsof ze iets anders probeerde te ontdekken.
Sandra merkte de verandering in Lora op. Ze legde het ornament voorzichtig terug en legde een hand op haar arm, een stille steun.
