De geboorte van mijn tweelingdochters had het mooiste moment van mijn leven moeten zijn, vooral na jaren van moeilijkheden bij het zwanger worden
Het vasthouden van mijn meisjes voelde als het verwezenlijken van een droom, maar deze droom veranderde snel in een nachtmerrie. Toen mijn man Mark de foto van onze pasgeboren dochters ontving, beschuldigde hij me van vreemdgaan. Boos stormde hij de ziekenhuiskamer binnen en vroeg: “Heb je me bedrogen?” Hij beweerde dat de meisjes niet van hem konden zijn, omdat ik hem niet had verteld dat ik dochters in plaats van zonen zou krijgen. Zijn reactie deed mijn hart breken, omdat het leek alsof hij zich meer zorgen maakte om het hebben van zonen die zijn naam zouden voortzetten dan om het welzijn van onze kinderen.
Ik probeerde hem te kalmeren, maar hij bleef boos en zei dat dit niet was wat hij had gewild. Hij verliet de kamer en contacteerde me nooit meer. Verward en gebroken nam ik mijn dochters mee naar het huis van mijn ouders, hopend op steun. Een paar dagen later kreeg ik een voicemail van mijn schoonmoeder, Sharon, die me beschuldigde van verraad en ervan dat ik haar zoon niet de zonen had gegeven die hij zo graag wilde.
Hoewel ik me een mislukking voelde, keek ik naar mijn dochters en beloofde ik sterk voor hen te blijven. Ik nam contact op met een advocaat, die me verzekerde dat ik, nu Mark me had verlaten, een sterke zaak had voor volledige voogdij en kinderalimentatie. Maanden gingen voorbij en ik begon mijn leven opnieuw op te bouwen zonder Mark. Ik deelde de mijlpalen van mijn dochters op sociale media, maar het was duidelijk dat hun vader afwezig was.
Uiteindelijk scheidde ik van Mark en maakte ik hem verantwoordelijk voor zijn daden. Sharon stuurde nog een laatste bericht, maar ik verwijderde het zonder het te lezen, wetende dat het niet meer van belang was. Mijn dochters waren mijn prioriteit, en niets zou de sterke band die we hadden verbreken.
