Op mijn oude dag herinnerden mijn kinderen zich dat ze een moeder hadden, maar ik zal nooit vergeten hoe ze met mij omgingen
De jaren gingen voorbij en ik bleef als het ware verloren aan de rand van de wereld. Mijn kinderen keken altijd naar mij alsof ik een vreemde was, alsof we in verschillende talen spraken. Toen ik van mijn man scheidde, was dat de laatste klap voor onze relatie. Ze stonden aan zijn kant, want hij was een gerespecteerd en belangrijke directeur van een groot bedrijf.
Eerlijk gezegd, was het voordeliger om bij hem te zijn. En ik? Ik bleef alleen achter. De verlaten vrouw, de vergeten moeder.
Mijn kinderen vergaten snel van mij, en ik hoorde alleen via gemeenschappelijke kennissen hoe ze zich vermaakten met hun vader en zijn nieuwe vrouw. Ze reisden naar warme landen, dineerden in dure restaurants en maakten plannen voor de toekomst.
En ik bleef in mijn lege appartement. Elk zo’n bericht raakte me als scherpe glasstukken.
Op een gegeven moment begreep ik dat ik voor mezelf moest leven. Ik vertrok naar het buitenland om te werken, en voor het eerst in jaren voelde ik me vrij.
Toen ik terugkeerde, had ik genoeg verdiend om mijn leven te veranderen. Ik liet mijn huis renoveren, kocht nieuwe meubels, apparatuur en spaarde wat geld voor mijn oude dag.
In de tussentijd hadden mijn kinderen hun eigen gezinnen gesticht. Ik hoorde dat het goed ging met ze: grote bruiloften, kinderen, feesten. Maar toen kwam het onverwachte nieuws – mijn ex-man was overleden aan een hartaanval. Alles wat hij had, liet hij achter aan zijn jonge vrouw.
Mijn zoon en dochter bleven met lege handen. Hun bitterheid veranderde snel in warme herinneringen aan mij.
In het begin begonnen ze me te bezoeken met kleine cadeautjes. Ze brachten snoep, fruit en vroegen hoe het met me ging. Ik ontving ze met een glimlach, maar in mijn hart wist ik dat elk van hen zijn eigen doel had.
Nu ben ik 72 jaar oud. Ik ben gezond, energiek en tevreden met mijn leven. Maar onlangs begon mijn dochter te praten in hints over de toekomst en mijn testament. Enkele weken later kwam mijn kleindochter, die een jaar geleden was getrouwd, bij me langs.
— Oma, voel je je niet eenzaam hier alleen? — vroeg ze met oprechte nieuwsgierigheid.
— Nee, ik voel me hier heel comfortabel — antwoordde ik.
— Maar het appartement is zo groot, — vervolgde ze. — Het is vast moeilijk om het schoon te maken. Misschien kunnen mijn man en ik bij jou intrekken? Dan heb jij het gezelliger en wij hebben het gemakkelijker — hoeven we geen huur te betalen.
Ik glimlachte. Hun bedoeling was duidelijk.
— Wie heeft gezegd dat er niet betaald hoeft te worden? — antwoordde ik rustig. — Ik geef jullie een mooie korting.
Mijn kleindochter stond perplex. Ze had duidelijk verwacht dat ik de deur zou openmaken en zou zeggen: “Neem alles mee, ik ben blij dat ik kan helpen.” Maar ik had een ander plan.
Een paar jaar geleden had ik mijn testament opgemaakt, waarin ik duidelijk vastlegde dat mijn appartement na mijn overlijden verkocht zou worden en het geld naar een fonds voor hulp aan zieke kinderen zou gaan.
Toen mijn dochter hiervan hoorde, werd ze woedend. Ze belde me en schreeuwde dat ik onrechtvaardig was, dat ik de toekomst van mijn kleinkinderen wegnam. Later kwam mijn zoon langs, die zachtjes suggereerde dat hij me wel onder zijn hoede zou nemen. Maar hun plotselinge “liefde” raakte me niet.
En zouden jullie, op mijn plaats, je kleindochter laten wonen in je appartement?
