Miljoenen vrouwen over de hele wereld droomden van Gregory Peck.
Hij belichaamde mannelijkheid, nobelheid en rustige kracht. Zijn uiterlijk was bijna perfect — lang, slank, met een doordringende blik en een zachte, maar zelfverzekerde glimlach. Vrouwen werden letterlijk gek van verlangen, smeekten om een afspraakje, een blik, een aanraking. En hij? Hij verbaasde zich oprecht over wat hen zo aantrok. Hij zag zichzelf als een “simpele jongen van het platteland”, opgegroeid zonder glamour, en gaf eerlijk toe dat hij vrouwen een beetje eng vond en niet wist hoe hij moest flirten.
In een tijd waarin elke dag een nieuw schandaal van een beroemdheid brengt, blijft Pecks naam een symbool van waardigheid. Hij werd “de laatste gentleman van Hollywood” genoemd — een acteur die uiterlijke elegantie combineerde met innerlijke eerlijkheid en diepe menselijkheid. In de prestigieuze lijst van het American Film Institute, “100 Greatest Actors of All Time”, staat hij op de 12e plaats — niet alleen vanwege zijn rollen, maar ook door zijn onberispelijke reputatie.
Hoewel hij zijn eenvoud graag benadrukte, belichaamde hij op het scherm het ideaal van de echte man. Alfred Hitchcock zei ooit: “Je kunt geen roddel over hem verzinnen.” Toch speculeerde het publiek gretig over een mogelijke affaire met Ingrid Bergman na de film Spellbound. Maar dat bleef bij geruchten. Zijn echte emotionele band ontstond op de set van Roman Holiday, met de toen nog nauwelijks bekende Audrey Hepburn. Ze bleven levenslange vrienden en steunden elkaar door dik en dun.
Zijn grootste rol speelde hij in To Kill a Mockingbird — als de integere advocaat Atticus Finch, die een onschuldige zwarte man verdedigt. Deze rol leverde hem een Oscar op en maakte hem tot de stem van het geweten van de Amerikaanse cinema.
Zijn weg naar succes was echter niet eenvoudig. Hij kwam aan in New York met minder dan 200 dollar op zak. Hij werkte als kampbegeleider, gids, lader, sjouwer — alles om zijn acteerlessen te kunnen betalen. Zijn eerste toneelstuk op Broadway flopte, maar er zaten mensen van filmstudio’s in de zaal — en zo begon zijn filmcarrière. Door een rugblessure werd hij tijdens de Tweede Wereldoorlog niet opgeroepen voor militaire dienst, wat hem kritiek opleverde, vooral nadat hij een Sovjet-partizaan speelde in een van zijn films.
In de loop der jaren werd hij het toonbeeld van de “goede held”: sheriffs, marineofficieren, missionarissen, cowboys — allemaal mannen met een sterk moreel kompas. Maar hij schuwde ook complexe rollen niet: hij speelde briljant Dr. Mengele in The Boys from Brazil en een moreel vervallen advocaat in Cape Fear, tegen zijn gebruikelijke imago in.
De vrouwen in zijn leven waren niet alleen mooi — het waren ook sterke persoonlijkheden: Ingrid Bergman, Ava Gardner, Audrey Hepburn. Na Ava’s dood nam Peck haar geliefde hond en huishoudster in huis — gewoon omdat hij wist hoe belangrijk dat voor haar geweest zou zijn. Zulke daden zeggen meer dan interviews en prijzen ooit kunnen.
In zijn privéleven was hij trouw en standvastig. Met de Finse Greta Kukkonen was hij 13 jaar getrouwd en samen kregen ze drie zonen. Zijn ware liefde ontmoette hij later — tijdens een interview met de Franse journaliste Véronique Passani. Ze trouwden in 1955 en bleven samen tot zijn dood. Véronique begreep: voor de wereld was hij een idool, maar voor haar was hij een rustige, vertrouwde man die hield van stilte, boeken en zijn tuin.
Op latere leeftijd speelde hij nauwelijks nog, maar hij bleef betrokken bij maatschappelijke kwesties, steunde liefdadigheid en werd een moreel baken in Hollywood. In zijn laatste jaren leed hij aan hartfalen, maar hij behield zijn helderheid van geest en vriendelijkheid. Hij overleed in 2003 op 87-jarige leeftijd aan complicaties van een longontsteking — omringd door familie, met Véronique aan zijn zijde.
Gregory Peck was niet alleen een acteur, maar ook een moreel kompas. Zijn films blijven ontroeren, zijn verschijning is nog steeds een symbool van elegantie en eer, en zijn levensverhaal bewijst dat nobelheid nooit uit de mode raakt.
